درود

بهار آمد، شلمچه بودم. روبروی گنبد و بارویی که روی آن نوشته بود اینجا مسجد نیست، اما جایگاه قربانی شدن انسانهایی است که برای دفاع از کشورشان اینجا به خاک و خون کشیده شده اند. تانکها روی بدنشان همانند اسبها راه رفته اند و استواریشان در حقانیت و مقاومتشان تاریخ را به حیرت آورده است.

آنجا جز بارش بهاری چاره ای نداشتم و تنها برای آمدن تو دعا کردم و برای تندرستی همه مردم این گیتی خاکی که به شادی و به دور از هر گونه جنگ و آتشی زندگی را سپری کنند.

ما خوب و خوشیم، مهربان حال شما

فرخنده خجسته سال نو، سال شما

این را همه از سر تعارف گفتیم
دلتنگ توأیم و دل به دنبال شما

سلام پیشوای مهربانی که چشمها دیدارت را به راه می نگرند و گوشها صدایت را نجوا می کنند.

بهار آمد با همه وسعتش، با همه نبودها و کمبودهایش و چشمان ما هنوز به در نگریسته و به جاده دوخته شده

نه صبر به جا و نه قرارش معلوم

نه چشم به در نه انتظارش معلوم

نه بوی چمن نه لاله نه باغی هست

نه عید مشخص نه بهارش معلوم

هنوز چشم می کشیم به راه و خیال می کشیم به آه بر بومی که شومی شب سیاه را سیاه مشق فریفتگان کرده است و باران می شویم بر پنجره هایی که غبار ندانم بر آنها نشسته است.

و تنها می شود گفت:

دلخوش به دعای سحر است این دل من

از آمدنت با خبر است این دل من

برخیز و بیا بهم بریز عالم را

پابند قضا و قدر است این دل من

مولای همه خوبیها و ترازوی همه نیکی ها . چشمها هنوز بر در است دستهای توسل مان آماده شکوفایی تا آمدن توست.

بدرود